In de jaren 80 en 90 was er een grote groep Nederlanders die via scanners voornamelijk naar de communicatie van de politie en brandweer luisterde. Binnen deze groep scannerluisteraars namen de zogenaamde scannerrijders een bijzondere plaats in. In 1996 maakte Nicolle van Damme, student aan de Filmacademie in Amsterdam, een film over deze nachtbrakers, die vaak als eerste op de plaats van een incident waren, nog voordat de politie of brandweer ter plaatse was.
De documentaire Code Willem gaat over vijf scannerrijders in Amsterdam en is volgens de makers een rustige film over een hectisch bestaan. Er kan namelijk 24 uur per dag (en nacht!) een interessante melding binnenkomen. Code Willem is zo’n melding: dit is het spannendste, want dan zitten de scannerrijders achter iemand aan die vuurwapengevaarlijk is, aldus scannerrijder Roel Werkman in de film.
Naast Roel komen in de documentaire onder andere de toenmalige vrouw van scannerrijder Cokkie aan het woord. Zij wordt zelf ook meegesleept door het gebeuren met politie, ambulances, camera’s en ongevallen met letsel. Cokkie is de beroepsmatige cameraman in de documentaire zijn eigen beelden ziet hij terug op het lokale station AT5. Volgens regisseur Nicolle van Damme (28) is een scannerrijder een nachtmens. Ze werken overdag niet en leven ’s nachts. Ze weten als eersten van ongelukken en arrestaties. Nicolle heeft de indruk dat scannerrijders kicken op het rijden en als eerste ter plekke zijn. Vaak is de aankomst een teleurstelling omdat er veel loze meldingen zijn. Sommige vinden het leuk om te kijken hoe politie en brandweer werken.
Eindexamenfilm op Betacam SP
Code Willem is de eindexamenfilm van Nicolle voor de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam. Hier heeft ze ook Gabriella
Gabriella las het script en werd met Nicolle in contact gebracht. Hoewel ze zelf een auto-ongeluk had meegemaakt, vond Gabriella dat ze bepaalde dingen toch moest doen. Er werd gefilmd met Betacam SP, omdat film te duur was. Het team moest snel kunnen vertrekken als er iets gebeurde, dus er werd niet met een grote crew gewerkt. Tijdens de negen draaidagen hielden Gabriella en het team onderling contact met draadloze telefoons. Ze gebruikten ook precies dezelfde kaarten, zodat ze elkaar snel konden vinden in geval van calamiteiten. Uiteindelijk is er niet eens een krasje op de gesponsorde auto gekomen. Soms werd de camera op de motorkap vastgezet om in de auto te filmen, terwijl de regie dan plat op de grond achterin lag.
